فوتبال و فرهنگ
بازی فوتبال ایران و ژاپن بنده را واداشت که بحثی در رابطه با فوتبال و فرهنگ داشته باشم. به نظر بنده همه موضوعات مختلف به شکلی با فرهنگ جامعه ربط دارد. موضوعاتی را که قبلا در این زمینه مطرح کرده ام، مرور می کنم تا بحث فوتبال و فرهنگ را ادامه دهم.
- فرهنگ برنامه (استراتژدی) را در صبحانه می خورد.
- تعریف سعادت
- طفلی به نام شادی
- کلمه سه حرفی
بحثهایی از گذشته است که به بحث امروز بنده مرتبط می شود.
در اینجا جدولی از قهرمانان فوتبال در آسیا را آورده ام. تیم فوتبال ایران در سه دوره متوالی 4، 5 و 6 قهرمان آسیا می شود. در آن زمان هنوز ژاپن چندان فوتبال را جدی نگرفته بود و بعضاً شرکت نداشت.
تیم فوتبال ژاپن از دوره دهم تا کنون 4 بار قهرمان آسیا شده و امسال هم نایب قهرمان است.
مشکلی که بنده می بینم این است که ایران 11 تیم فوتبال یک نفره دارد و ژاپن و کره یک تیم 11 نفره دارند. شواهد بنده از این ادعا چیست؟ و چرا به فرهنگ مرتبط می دانم؟
یک ایرانی را می شناسم که در یکی از کشورهای غربی زندگی می کند. او برای سلامتی و به عنوان ورزش فوتبال بازی می کند. او به همراه یک گروه ایرانی که در هفته 2 ساعت استادیوم دانشگاه را در اختیار گرفته اند تا فوتبال بازی کنند. کسانی که در این برنامه شرکت می کنند از جوان 20 ساله تا مرد 60 ساله هستند. داستانهایی که این شخص ایرانی از بازی فوتبال که قرار است تفریح باشد تعریف می کند نقش فرهنگ را مشخص می کند.
هر دفعه که با هم بازی می کنند هر کدام از دیگری ایراد می گیرد که تو این اشتباه کرده، تو این خطا را انجام دادی، تو باید به من پاس می دادی و ندادی و و و. حتی بعضاً ناراحتی هایی از یکدیگر پیدا می کنند.
این فرد ایرانی در یک برنامه دیگر هم شرکت می کند. عرض کردم که او برای سلامتی و به عنوان ورزش بازی می کند. برنامه دوم، کارمندان شرکت هستند که در چند گروه دو روز در هفته فوتبال بازی می کنند. این فرد ایرانی برای یک دفعه در بین تیمی بازی کرده بود که دیگر بازیکنان همه از کشور چین بودند.
ایشان تعریف می کرد که این افراد این جمع چندان علاقه ای به گل زدن نداشتند. بیشتر به پاس کاری می پرداختند. البته اگر پیش می آمد گلی هم می زدند. دفعه دوم که این فرد ایرانی می خواست با این گروه چینی بازی کنند، عذر او را به بهانه اینکه می خواهیم با هم کشوری های خود بازی کنیم خواستند. بنده معتقدم که برای آن گروه چینی روش بازی این ایرانی که علاقه به «بازی تک نفره» در تیم داشته است نمی پسندیدند.
این همان نکته ای است که بیان کردم. ما در ایران یک تیم فوتبال 11 نفره نداریم، یازده تیم فوتبال 1 نفره داریم.
به یاد دارم که در سالهای دهه 1350 فوتبال ایران حرفه ای نشده بود. بهانه فوتبالیستها از ضعفهاشون حرفه ای نبودن و حقوق کم آنها بود. هیچکس به ضعف فرهنگی در فوتبال توجه نداشت. اکنون که فوتبال حرفه ای داریم و هر بازیکن برای هر بازی باشگاهی حداقل 20 میلیون تومان می گیرد، نتیجه فوتبالمون به همان بدی سالهای دهه 1350 یا شاید بدتر است. درآمد زیاد فوتبالیستها جایگاه فوتبال ایران را بهتر نکرده است.
زمانی که به تیم فوتبال قطر نگاه می کنیم، باید به چند نکته مهم توجه کنیم.
قطر به دنبال مربی معروف، با سابقه و گران نرفته است.
قطر از نظر مالی برای گرفتن مربی گران مشکلی نداشته است.
قطر سالها برنامه ریزی کرده است.
قطر بر تیم یکدست ژاپن با قدرت پیروز می شود.
اینها همه نشان از یک فرهنگ دارد.
پیاده کردن فرهنگی مناسب برای ایجاد یک تیم فوتبال خوب